დაჟინებით უნდა მოითხოვოთ თუ არა ცოლის სამსახურში მოწყობა

მიუხედავად იმისა, რომ ქალებსა და კაცებს კარიერის აწყობის თითქმის თანაბარი შესაძლებლობა აქვთ, ხშირად ისე ხდება, რომ ოჯახის უფროსი ფულის შოვნის როლს საკუთარ თავზე იღებს, ხოლო ცოლი სახლში მუშაობს და ოჯახური კერის დამცველი ხდება. მაგრამ, როლების ასეთი გადანაწილებით ყველა კმაყოფილია?

დღეს ერთი შეხედვით წარმატებული მამაკაცის სულის კივილს გიზიარებთ, რომელიც ოჯახის რჩენას მხოლოდ საკუთარი ძალებით ახერხებს, მაგრამ ამით ბედნიერი არაა. სანამ ახლობლები სრულად მასზე დამოკიდებულნი არიან, ის საძულველ სამსახურზე დამოკიდებული ხდება. შესაძლებელია თუ არა ამ ჩაკეტილი წრის გარღვევა ოჯახის დანგრევის გარეშე?

ცოლი არ მუშაობს

„მახსოვს, როგორ ვნერვიულობდი ჩვენი პირველი შეხვედრის დღეს, როცა იურიდიულ ფაკულტეტზე მოვხვდით. შენ მზის სხივი აღმოჩნდი, რომელიც ირგვლივ მყოფ ანერვიულებულ სახეებს ანათებდა. შენმა მომხიბვლელობამ, სიკეთემ, მეგობრობამ გულგრილი არ დამტოვა“.

„სწავლების დასასრულს განუყრელები ვიყავი, მოგვიანებით საადვოკატო ლიცენზია მივიღეთ და დავქორწინდით. მომავალი უღრუბლო გვეჩვენებოდა: ორი ახალგაზრდა ამბიციური ადვოკატი მყარ ოჯახს ქმნის“.

„მე კარიერის აწყობას ხელი მოვკიდე და მთელი ძალით მუშაობას ვცდილობდი. მუდმივი სტრესი და გვიანობამდე მუშაობა, სხვაგვარად დამწყები ადვოკატის შემთხვევაში არ ხდება. შენ, მოლოდინის მიუხედავად კარგი სამსახურის პოვნას არ ცდილობდი. როგორც ნებისმიერი სხვა სამსახურის პოვნას.“.

„თავიდან მცირე გამომუშავებაზე თანხმდებოდი, რომ სწავლისთვის აღებული ვალი გადაგეხადა, მაგრამ მსგავსი დროებითი სამუშაო მხოლოდ გაუნათლებელს შეეფერება და არა შენ. თან ძალიან ცოტას გიხდიდნენ. შემდეგ შენ დაორსულდი…“

„ბავშვი ორივეს გვინდოდა. და ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვან საქმეს ხელი მოკიდე. შემდეგ მეორე ბავშვი გაგვიჩნდა. შენ სამსახურს არ დაუბრუნდი. ახლაც კი, როცა ჩვენი ბავშვები სკოლაში დადიან, უფროსი კი სტუდენტი ხდება, შენ ოჯახური კერის დაცვას ჯიუტად ცდილობ“.

„ჩვენი ოჯახი შეიძლება საშუალო კლასის ოჯახს მივაკუთვნოთ. ჩვენ კარგი სახლი გვაქვს და ყოველ წელს საკუთარ თავს დასვენების უფლება შეგვიძლია მივცეთ. ბავშვები დანაყრებულები და კარგად ჩაცმულები არიან, ჩვენ მათი სწავლებისთვის ფული გადადებული გვაქვს. მაგრამ ეს რა ფასად მივაღწიე?“

„მე სულ უფრო და უფრო მეტი პასუხისმგებლობა მაქვს და უზარმაზარ სტრესს განვიცდი. ისინი, ვისაც უკვე დიდი ხანია არ ვუნახივარ, გაოცებულნი არიან: მათ იმის აღნიშვნაც უჭირთ, თუ როგორ დავბერდი. ვფიქრობ, ასეთი სულიერი მდგომარეობით კიდევ 20 წელი ვერ ვიცხოვრებ. ხშირად ვოცნებობ, როგორ გადავალ უფრო ნაკლებად საპასუხისმგებლო და მშვიდ თანამდებობაზე, ხოლო შემოსავლის სხვაობის კომპენსირებას შენ მოახერხებ, როცა სამსახურს დაიწყებ.“.

„მე ხომ ვახერხებ სახლის საქმეებში დაგეხმარო და ბავშვების აღზრდაში მონაწილეობა მივიღო. ვფიქრობ, სამართლიანი იქნება, თუ ჩვენი ოჯახის ფინანსურ კეთილდღეობაში საკუთარ წვლილს შეიტან. უფრო მეტ შვებას ვიგრძნობ, თუ სულ ცოტას მაინც დამეხმარები“.

„მაგრამ შენ ეს არ გაღელვებს. მაშინაც კი, თუ სამსახური ჩემს ჯანმრთელობას აზიანებს, შენთვის სულერთია. მთავარია – თავად არ იმუშაო. შენ სპორტულ დარბაზებს სტუმრობ, მოხალისეობასა და საეჭვო ჰობში დროს ხარჯავ, მეგობრებთან ჭორაობაში დროს ატარებ, რომელთაც ასეთივე ცხოვრების წესი აქვთ. ერთხელ ყური მოვკარი, ფინანსურ პრობლემებზე როგორ წუწუნებდით. რას აკეთებთ, რომ ქმრებს დაეხმაროთ?“

„ვიცი, ჩვენი ოჯახი სხვებზე უკეთ ცხოვრობს. მილიონობით ადამიანი უფრო მძიმედ მუშაობს, ვიდრე მე. ძალიან ბევრს უფრო უსიამოვნო სამსახური აქვს, ვიდრე მე. მაგრამ შენგან მილიონების გამომუშავებას ხომ არ ვითხოვ. მხოლოდ ის მსურს, რომ ნაკლებად ანაზღაურებად თანამდებობაზე გადავიდე ისე,რომ ჩვენი ოჯახის ცხოვრების კომფორტული დონე შევინარჩუნო“.

„არ მინდა ღამით გამაღვიძოს ისეთმა ფიქრებმა, რომ შემთხვევით უმუშევარი რომ დავრჩე, ჩვენ გავღატაკდებით. მინდა ცოლის მხარდაჭერა ვიგრძნო, თან არა მხოლოდ სიტყვებით. გაჭენებულ ცხენად ყოფნა აღარ მსურს, რომელიც საკუთარ თავს, ბავშვებს და შენ გზიდავს“.

„მსურს, რომ ჩვენ ქალიშვილს წარმატებული და თვითკმარი დედის მაგალითი ყავდეს, რომ მან საკუთარ კარიერაზე იზრუნოს და მომავალში ქმარზე ისე ძლიერ დამოკიდებული არ იყოს, როგორც შენ ხარ. რაც მთავარია, მსურს, რომ ცოლმაც მუშაობა დაიწყოს, მაშინ კვლავ ვიგრძნობ, რომ მე ვუყვარვარ და არა უბრალოდ მიყენებენ“.

სულის ასეთი კივილი ბევრი მამაკაცისთვის ცნობილია. ზოგიერთი ცოლი ოჯახური კერის მოწყობით იმდენად ერთობა, რომ ქმარს უნებურად შეშად აქცევენ: სანამ საწვავი არსებობს, კერაც არსებობს.