გარდაცვლილი დედა ყოველღამე ქალიშვილთან და სიძესთან მიდიოდა და ფანჯარაზე აკაკუნებდა. ერთხელ ჰკითხეს, თუ რა სჭირდებოდა

იმ ღამეს, როცა ეკამ ბებიასგან ეს ისტორია მოისმინა, ქარბუქი იყო. ასეთ საღამოს პლედში გახვევა და თბილ ღუმელთან ჯდომა უყვარდა. ოთახი კარგად გამთბარი იყო, მაგრამ ასე თავს უფრო მყუდროდ გრძნობდა. ბაბუა მის გვერდით იყო და თოხის შეკეთებას ცდილობდა.

ბებია ელენე სამზარეულოში საქმობდა. ფუმფულა ოლადებს აცხობდა და შენიშნა, რომ შვილიშვილი ცოტა მიყუჩდა. ბაბუამ გაიხუმრა, რომ დიმიტრი წავიდა და ამიტომ მოწყენილია. ეკამ თქვა, რომ ამინდის გამო თავს კარგად ვერ გრძნობს. თან ღამით რაღაც ცუდი მოეჩვენა.

ბებიამ შეახსენა შელოცვა, რომელიც გაღვიძებისთანავე უნდა თქვა, რომ ცუდი სიზმრები არ ახდეს. ეკა ასე მოიქცა მაგრამ გულში მაინც ნაღველი დარჩა. ცუდი ფიქრების მოსაშორებლად ბებიას რაიმე საინტერესო ისტორიის მოყოლა სთხოვა.

მოხუცმა ქალმა დაიჩივლა, რომ შვილიშვილმა მისი ყველა ისტორია უკვე იცის. გოგონას ესმოდა, რომ ეს მხოლოდ ამბის პრელუდია იყო და ბებია რაღაც ახალს გაიხსენებდა. მალე ასეც მოხდა.

ბებია ელენემ ბაბუას ჩაის დასალევად დაუძახა. ოლადებიც უკვე მზად იყო. როცა ოჯახი სუფრასთან დაჯდა, მოხუცმა ქალმა ამბის მოყოლა დაიწყო.

ეს ისტორია მათ სოფელში ძალიან დიდი ხნის წინ მოხდა. მასზე ჯერ კიდევ დიდედა ყვებოდა. ოდესღაც სოფელში მოკვდა მოხუცი ქალი, რომელსაც ჯადოქრად მიიჩნევდნენ. თავად მოჯადოება არ შეეძლო, მაგრამ ნებისმიერს თვალს სცემდა. ცდილობდნენ, რომ მისთვის გზა არ გადაეღობათ, რადგან შემთხვევით ნათქვამი სიტყვის გამო შეეძლო ისეთი ეთქვა, რომ ადამიანი შემდეგ მთელი ცხოვრება თავს უსიამოვნოდ გრძნობდა.

თუმცა მისი ქოხს გვერდს ვერ აუვლიდი, რადგან პირდაპირ ქუჩის დასაწყისში იყო, რომლის გასწვრივ ძროხები ძოვდნენ. თავად მოხუცი ადრე დგებოდა და დილით უკვე მწყემსებს ელოდა.

ყოველთვის როცა ნახირი გაივლიდა, ჩუმად ბუტბუტებდა, შემდეგ მწყემს რაღაცას ხმამაღლა ეტყოდა. თუ იტყოდა, რომ ძროხას სუსტი ფეხები აქვს, იმ ღამესვე გიორგის ძროხას ფეხები ტყდებოდა. თუ მიანიშნებდა, რომ ვიღაცას მხიარული ცხენი ჰყავდა, მალე მეპატრონე ცხენიდან ვარდებოდა. კიდევ კარგი, თუ გადარჩენას მოახერხებდა.

ხალხი მასზე ცუდს ფიქრობდნენ, მის ბოროტ ენას ვერ უძვრებოდნენ. ქალიშვილთან და მის ქმართან ერთად ცხოვრობდა. ნათესავებსაც კი ბოროტ ქალთან გამკლავება არ შეეძლოთ. შვილიშვილსაც კი ტანჯავდა. ოჯახი მასთან ერთად არა ერთი წელი იტანჯებოდა, მაგრამ ვერაფერს ახერხებდა.

ერთხელ, მისი ვადა ამოიწურა. მოხუცი ქალი ლოდინში ჩაწვა ისე, რომ ვეღარ დგებოდა. სოფელში დიდად არავის უყვარდა, მაგრამ მაინც სტუმრად მისვლა, ოჯახის მხარდაჭერა და მომაკვდავთან გამომშვიდობება გადაწყვიტეს. და მაინც, სიკვდილის უკანასკნელ წუთამდე ქალი თავისი სიბოროტის ერთგული იყო. სტუმრად მისულ მეზობლებს ბევრი მოხვდათ, ყველაზე მეტად ქალიშვილს და შვილიშვილებს.

როცა მოხუცი ქალი გარდაიცვალა, ყველამ შვებით ამოისუნთქა. ხვდებოდნენ, რომ ეს არასწორი იყო, მაგრამ არაფრის გაკეთება შეეძლოთ.

დაკრძალვის ყველა წესი შეასრულეს. პანაშვიდი და ქელეხი იყო. მხოლოდ კარგის თქმას ცდილობდნენ, რადგან ავი ქალი ცოცხალი აღარ იყო. თან, სოფლელები კეთილი ადამიანები იყვნენ და თითქმის დაივიწყეს ყველაფერი, რაც გარდაცვლილისგან ნახეს. მხოლოდ იმას იხსენებდნენ, თუ როგორ დაკარგა მან მეუღლე და როგორ მოუწია ქალიშვილის მარტო გაზრდა.

როცა ქელეხი დასრულდა, ყველა სახლში წავიდა. ქალიშვილი და სიძე იმედოვნებდნენ, რომ ახლა მშვიდად ამოისუნთქებდნენ. შვილიშვილებიც კი ბებიას სიკვდილზე არ განიცდიდნენ.

ასე გავიდა 9 დღე, შემდეგ 40. მალე მეზობლებმა შეამჩნიეს, რომ მოხუცი ქალის შვილი და სიძე უცნაურად გამოიყურებოდნენ. მათ თავს არაფერი ხდებოდა. თან ისე ჩანდა, თითქოსდა ძლიერ ავადმყოფობდნენ ან თითქოსდა მათგან ვიღაც ძალას წოვდა. კითხვებზე პასუხის გაცემას თავს არიდებდნენ. ამბობდნენ, რომ ყველაფერი რიგზე იყო, უბრალოდ დაკრძალვის შემდეგ გონს ვერ მოვიდნენ.

მალე, სოფელი ქორწილში შესაკრებად ემზადებოდა. იმ დროს ახალგაზრდებს მთელი სოფელი ეხმარებოდა. ამჯერადაც, ადგილობრივი მამაკაცები სახლის ასაშენებლად შეიკრიბნენ. გარდაცვლილი ქალის სიძეც მოვიდა. პირდაპირ სამსახურში ჩაეძინა და თან იმდენად ღრმად, რომ მორს დაეცა.

გამოკითხვა დაუწყეს. ყველა ხვდებოდა, რომ მის და მისი ცოლის თავს რაღაც ხდებოდა. მაშინ მამაკაცმა აღიარა და მოყვა, რომ ყოველ ღამეს სიდედრი მათთან სახლში მოდის.

პირველ ღამეს ფანჯარაზე კაკუნი გაიგონეს. როცა გაიხედეს, კინაღამ ჭკუიდან შეიშალნენ. ქუჩაში მოხუცი ქალი იდგა იმ ტანსაცმელში, რომელშიც დაკრძალეს. იმდენად შეეშინდათ, რომ იმ ლოცვების წაკითხვა დაიწყეს, რომელიც გაახსენდათ. თუმცა არაფერმა უშველა. ბოროტმა ქალმა კარზე კაკუნი დაიწყო. თან ისე, თითქოსდა ახლა შეამტვრევს. ბავშვებს ეძინათ და არაფერი ესმოდათ.

დილამდე ასე ხდებოდა. მეორე ღამით სინათლის ჩაქრობის შეეშინდათ. როგორც კი საწოლში დაწვნენ, კაკუნი ატყდა. იმედოვნებდნენ, რომ თუ ფანჯარაში არ გაიხედავდნენ, წავიდოდა, მაგრამ მოხუცი კვლავ კარს მიადგა.

რა არ სცადეს. სასაფლაოზე წავიდნენ, რომ მოხუცისთვის პატიება ეთხოვათ, სასაფლაო გაასწორეს. იმედოვნებდნენ, რომ 40 დღე გავიდოდა და შეწყდებოდა. მაგრამ გარდაცვლილის ვიზიტები ამის შემდეგაც გაგრძელდა. ოჯახმა მღვდელთან მისვლაც სცადა. წმინდა წყალი და ლოცვა საზარელი ვიზიტების წინაშე უძლური აღმოჩნდა.

მეზობელ სოფელში ჯადოქარი ცხოვრობდა და სოფლელებმა მასთან მისვლა ურჩიეს. ასეც მოიქცნენ. ქალმა მათ ისტორიას მოუსმინა, შემდეგ უთხრა, რომ გარდაცვლილს რაღაც აწუხებდა და არ დამშვიდდებოდა, სანამ მათ არ ეტყოდა.

ქალიშვილს და სიძეს ეშინოდათ, მაგრამ არჩევანი არ ჰქონდათ. როცა ღამით ფანჯარაზე კაკუნი გაიგონეს, ქალიშვილმა ფანჯარაში გაიხედა და დედას ჰკითხა, თუ რა სჭირდებოდა. მან უთხრა, რომ ამ სინათლის დატოვება არ შეეძლო, რადგან ფეხები შეკრული ჰქონდა. შემდეგ გაქრა.

დილით წყვილი ეკლესიაში მღვდელთან მივიდა და ყველაფერი მოუყვა. თავიდან არ დაუჯერა, მაგრამ დაარწმუნეს, რომ რაღაც უნდა მოემოქმედა. მღვდელი საფლავის გათხრას დათანხმდა.

აღმოჩნდა, რომ მოხუც ქალს ფეხები ნამდვილად შეკრული ჰქონდა. დაკრძალვამდე თოკების მოხსნა დაავიწყდათ. გახსნეს და საფლავის გვერდით დაკრძალეს. ამის შემდეგ მოხუცი ქალი არასდროს არ დაბრუნებულა.

ამით ბებია ელენემ ამბის მოყოლა დაასრულა და თქვა, რომ ძილის დროა. ეკა მოსმენილზე დიდხანს ფიქრობდა.