ქალიშვილმა მარწყვის კრეფაში დახმარებაზე უარი გვითხრა და აგარაკის გაყიდვა გვირჩია. გადავწყვიტეთ, ჭკუა ვასწავლოთ

მათთვის, ვინც არ იცის: ბოსტანში დახმარება მშობლებისთვის ბევრს ნიშნავს. ბანალურ დახმარებაზე საუბარი არაა, თუმცა ზედმეტი ხელი თავისთავად მნიშვნელოვანია. არსი ისაა, რომ მთელი ოჯახი იკრიბება, დროს მეგობრულად ატარებს, ერთმანეთს ეხმარებიან, ურთიერთობენ. ერთადერთი პრობლემა ისაა, რომ ხშირად შეხვედრის სხვა მიზეზი საერთოდ არ არსებობს.

გაიხსენეთ, რომ კარგი სამუშაოს შემდეგ მშობლები ყოველთვის გვთავაზობენ დასვენებას. ვიღაცას აგარაკზე აბანოც აქვს. ვიღაცის სახლთან ახლოს ტბაა. სუფრა ნატურალური და გემრიელი პროდუქტებით სწრაფად ივსება. რა შეიძლება იყოს ახლობლებთან ურთიერთობაზე უკეთესი? რატომღაც ამ ნაწილს ვივიწყებთ. ყველაფერი, რაც ჩვენს ტვინს ახსოვს, მცხუნვარე მზის ქვეშ მიწაზე მუშაობაა. ამ მიზეზით მშობლებს გულს ვტკენთ.

ბოსტანში დახმარება

„მე და ჩემი მეუღლე აგარაკზე ცხოვრების მოყვარულები ვართ. გაზაფხულიდან შემოდგომის ბოლომდე ქალაქის ბინიდან აგარაკზე გადავდივართ, რომ ბუნებაში ვიცხოვროთ. ტელევიზიის და წყალსადენის უქონლობა არც მადარდებს. მით უფრო ქმარს. სამაგიეროდ, როგორი სასიამოვნოა სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვა, ქალაქის ხმაურისგან, მეზობლების ბურღვისგან მოწყვეტა. ზოგადად, ვარსკვლავებით მოჭედილი ღამის ცის დანახვა.

რა თქმა უნდა, აგარაკი სათამაშო არაა. საქმე ბევრია, მაგრამ შრომა სასარგებლოა. ყოველწლიურად საკუთარ თავს პირობას ვაძლევ, რომ ნაკლებს დავთესავ, დავისვენებ და დილიდან დაღამებამდე მეურნეობას არ მივხედავ. ყოველ ჯერზე საკუთარ თავს ვატყუებ. თუმცა ეს მომწონს კიდეც.

თავად განსაჯეთ. სუპერმარკეტში ბოსტნეული უფრო და უფრო ძვირდება. ხოლო ხარისხი მუდმივად მცირდება. პომიდორი და კიტრი თითქმის უსუნოა. ხახვი დამპალი ან გალღობილი. მწვანილზე საერთოდ გავჩუმდები: 3 კონა ოხრახუში თვითმფრინავის ფრთასავით დგას, უბრალოდ საშინელებაა. ისეთი შთაბეჭდილებაა, თითქოს აივანზე გაზარდეს. როგორ შეიძლება ასეთის მირთმევა?

სხვა საქმეა ბოსტანი. აქ ყველაფერია: კომბოსტო, კარტოფილი, ყაბაყი. ასევე ალუბალი, ხურტკმელი, მოცხარი, კაკალი. ზოგჯერ სოკოც. გემრიელი, სურნელოვანი. ქალაქში ასეთის პოვნა გაგიჭირდებათ.

ხარისხიანი პროდუქტები ჯანმრთელობას ხელს უწყობენ. ჩვენ ხომ ქიმიკატებს არ ვიყენებთ. მხოლოდ წლების მიერ დაგროვებულ ცოდნას და შრომას. მეტი დამხმარე რომ გვყავდეს, მთებს დავძრავდით, გეფიცებით.

ზარმაცი ქალიშვილი

სხვათა შორის, ამის შესახებ. ახლახანს ქალიშვილმა ძალიან გვაწყენინა. ნამდვილი კონფლიქტი მოხდა. რა თქმა უნდა, გვიყვარს, მაგრამ გადავწყვიტეთ, დროებით არ დავურეკოთ და არ შევაწუხოთ. დაე, საკუთარ ქცევაზე დაფიქრდეს. თუ არა, მორჩა. ზრდასრულია უკვე. აი, ქალიშვილიც გააჩინა.

მას ქმართან ერთად აგარაკზე ყოველ წელს ვპატიჟებთ. დილით ერთად ნიჩბებს დავატრიალებთ, საღამოს კი მწვადებს შევწვავთ. კარგი იდეაა, ასეა? ოღონდ სიძე ამბობს, რომ არ შეუძლია და შაბათ–კვირის სასარგებლოდ გამოყენება სურს. კერძოდ, სამუშაო კვირის შემდეგ დასვენება. ეს გასაგებია. ოფისში ხუთდღიანი მუშაობით შეიძლება დაიღალო. ვინ ვართ ჩვენ, რომ შევაწუხოთ?

აი, ქალიშვილმა გვითხრა, რომ რამდენიმე დღით შვილთან ერთად ჩამოსვლის წინააღმდეგი არ იყო. ოღონდ მხოლოდ დასასვენებლად. მისთვის ყველა პროდუქტი იაფია. მათი ყიდვა უფრო მარტივია, ვიდრე გაზრდა. თან უკვე გოგონა არაა, რომ ბოსტანში იმუშაოს. ხოლო ჩვენ გავერთოთ, თუ ჯანმრთელობა საშუალებას გვაძლევს.

სინამდვილეში საქმე სხვაგვარად აღმოჩნდა. ნათია ნამდვილად ჩამოდიოდა. შვილთან ერთად სეირნობდა, ახალ ამბებს გვიყვებოდა. ახალი პროდუქტებით სავსე ჩანთებზე უარი არასდროს უთქვამს. ბოსტნეულს, ხილს ვთავაზობდით. ზოგჯერ, როცა ადგილობრივებთან გადაცვლას ვახერხებდით, რძეს, ხაჭოს და ახალ ხორცს ვაძლევდით. ქალიშვილი ყველაფერს საბარგულში ინახავდა და სინდისის ქენჯნის გარეშე მიდიოდა.

არ იფიქროთ, რომ გვენანება. საერთოდ არა. ჩვენ ცოტას ვჭამთ, ზოგჯერ ზედმეტ პროდუქტს ვყიდით. ასეთი ბიზნესიდან მოგება თეთრებია. აქ ხომ სულ სხვა საქმეა.

ამბავი მარწყვზე

ბოლო დროს ქმარს ზურგი ძალიან ატკივდა. ჯდომა არ შეუძლია, დგომა – არა. ბოსტანში ვერ მეხმარება, მით უფრო მარწყვის კრეფაში. არადა წელს ბევრი დავთესეთ. დასაკარგად გვენანება. ქალიშვილს უნდა დავურეკოთ.

როგორც ყოველთვის, სიძემ ჩამოსვლაზე უარი თქვა. პირადად იმედი არც მქონდა. ჩამოსულიყო და თან სამუშაო დღეებში? არასდროს. ღვიძლ ქალიშვილზე გეგმები მქონდა. მასთან ერთად უფრო სწრაფად გავუმკლავდებოდი, ვიდრე მეუღლესთან ერთად. უარი მითხრა. დაამატა, რომ დიდი ხანია სურს აგარაკის გაყიდვა გვირჩიოს. ის ხომ ჯანმრთელობას და ზედმეტ დროს გვართმევს. თან რამდენი მარწყვი გვჭირდება, ჩვენ ხომ ორი მოხუცი ვართ?

არაფერი მიპასუხია. უბრალოდ ორი ადგილობრივი კაცი დავიქირავე, რომ მოსავლის აღებაში დამხმარებოდნენ. რა თქმა უნდა, შეზარხოშებულნი მოვიდნენ, უფრო მეტი ფეხით გათელეს, ვიდრე შეაგროვეს. მარწყვის დიდი ნაწილი თავად გავეცი წასახემსებლად. ის დღე კარგად დამამახსოვრდა.

ბოსტანში დახმარება

როცა ქალიშვილმა დაგვირეკა და გვითხრა, რომ ჩამოსვლას აპირებდა, მე და ჩემს მეუღლეს უარი არ გვითქვამს. ყველაფერი ისე იყო, როგორც ყოველთვის. ჩამოვიდა, შვილთან ერთად ისეირნა, ოჯახზე, ყოველდღიურობაზე გვიამბო. რამდენიმე რჩევა მოგვცა, რომ შემთხვევით გაზი ღია არ დაგვრჩენოდა. წასასვლელად გამზადება დაიწყო. ქალიშვილი მანქანამდე მივაცილეთ, ამჯერად არაფერი გავატანეთ. არ დაიმსახურა.

თავიდან ხუმრობდა და იცინოდა. თქვა, რომ შვილიშვილი განაწყენდება, თუ სახლში რაიმე გემრიელს არ მიიტანს. მტკიცედ ვიდექით. ასე ხელცარიელი წავიდა. ძალიან გაგვიჭირდა, მაგრამ გვესმოდა, რომ კარგ გაკვეთილს იმსახურებდა.

ახლა წყენა გრძელდება. ჩვენ არ ვურეკავთ, ის არ ჩქარობს. არ ვიცით, როგორ არიან, შვილიშვილი გვენატრება, თუმცა მონატრების დრო არ გვაქვს. სულ საქმეში ვართ. აი, ვშრომობთ, სანამ ჯანმრთელობა ხელს გვიწყობს და დიდად არ ვღელავთ. ქალიშვილი ბავშვობაშიც ძალიან წყენია იყო. ეგოისტი.

რაღაც რომ ისწავლოს, შეუპოვრობა უნდა გამოვიჩინოთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, სულ თავზე გავა. ამბობენ, რომ სოფელში დრო ნელა გადის. სიმართლე არაა. როცა საქმე გაქვს, ჩვეულებრივზე სწრაფად გადის. აი, ვშრომობთ. პირადად კარგ, უხვ მოსავალს ველოდები. ქმარიც მხარს მიჭერს.“