საკითხავი
მამაომ მასწავლა, რომელი 3 რიტუალი უნდა შევასრულო სახლიდან გასვლის წინ
ბევრ პატარა ქალაქსა და სოფელში გვხდება ეკლესიები, რომელთაც მცირე სამრევლო აქვთ. იქ, ყველა ადგილობრივი ერთმანეთს ცნობს და დღესასწაულებსა თუ სხვა მნიშვნელოვან შემთხვევებში ერთად იკრიბებიან. იქ, მღვდლის სიტყვას განსაკუთრებული, მნიშვნელოვანი და გამაერთიანებელი აზრი აქვს.
დღეს არ ვისაუბრებთ იმაზე, თუ როგორ იქცევიან სასულიერო პირები დიდ ქალაქებსა და დიდ სამრევლოებში. რამდენი ფული აქვთ და რაში ხარჯავენ. დღეს გთავაზობთ უბრალოდ ამქვეყნიურ სიბრძნეს სოფლის მამაოსგან, რომელსაც მთელი ცხოვრება შური არ უგრძვნია და ბოლომდე ბედნიერი დარჩა.
მამაოს სიტყვები
ერთ–ერთ სოფელში პატარა ეკლესია იყო, მაგრამ ხალხი ხშირად დადიოდა, მრევლი მეგობრული იყო და ყველა ყველას იცნობდა. ყველაფერი იმიტომ, რომ ადგილობრივი მამაო ძალიან კარგი ადამიანი იყო და ყველას მოსწონდა. დახმარებაზე უარს არავის ეუბნებოდა, მოკრძალებულად ცხოვრობდა, ფულს არ ითხოვდა, მაგრამ შემოწირულობებით ცხოვრობდა.
ზოგჯერ ბავშვის მოსანათლად მასთან შორი გზიდან მოდიოდნენ. ის კი ამით მხოლოდ ბედნიერია: სოფელში გასაკეთებელი არაფერია, საინტერესო ცოტა, ასე შესაძლებელია საქმის შესრულება ისე, რომ ყურადღება არ გაეფანტოს.
მას 4 შვილი და 11 შვილიშვილი ჰყავს. ყველანი კარგ ადამიანებად გაიზარდნენ. ხშირი მოგზაურობა, სტუმრები, აუჩქარებელი საუბარი დღესასწაულებზე. ეს მოხუცის გულს აახალგაზრდავებდა.
ერთხელ ზამთარში, როცა ტემპერატურა მინუს 20 გრადუსამდე ჩამოვარდა, მოხუცი ავად გახდა. მას ძველებურად ხის დაჭრა, წყლის მოტანა ან ავადმყოფ მრევლთან მისასვლელად ქარიშხალში რამდენიმე კილომეტრის გავლა აღარ შეეძლო.
ახლა დახმარება მას დასჭირდა. ამის შესახებ მისმა ნაცნობებმა, უბრალო სოფლის ხალხმა გაიგო და მისთვის მორიგეობით საჩუქრების ჩუქება დაიწყეს. ვინ რითი მოდიოდა: ზოგს საჭმელი მოჰქონდა, ზოგს თბილი ნივთები. როგორც აღმოჩნდა, თავად მოხუცს სახლში არავინ ჰყავდა: ყველაფერი გასცა.
ზამთარი როგორღაც გადაიტანა. გაზაფხულზე, როცა მიხვდა, რომ დიდი დრო არ დარჩა, უმცროს ვაჟს მასთან მოსვლა სთხოვა. დანარჩენებს სთხოვა, რომ საკუთარი საქმეებისთვის მიეხედათ და ბოლო წლებში მისთვის ხელი არ შეეშალათ.
მოხუცი უმცროსი შვილით და შვილიშვილით დიდხანს ტკბებოდა და ბოლოს ხმადაბლა თქვა:
„გამარჯობა, შვილიშვილო. შენი მოხუცი და ავადმყოფი ბაბუის არ შეგეშინდეს. მალე წავალ, მაგრამ შენ ცხოვრებას ახლა იწყებ. სწორედ ამიტომ, მინდა ჩემი ფიქრები გაგიზიარო, სანამ შემიძლია. შენი მამა უკვე ზრდასრულია და მისთვის რჩევების მიცემა არ შემიძლია, მაგრამ იქნებ ჩემი გამოცდილება შენთვის სასარგებლო იყოს.
გთხოვ, ყოველთვის კეთილი ადამიანი იყავი. როგორც ხალხის, ასევე ცხოველების მიმართ. გონება და გული ცდუნებისგან დაიცავი. გთხოვ, სირთულეების არ შეგეშინდეს. ასე სხვებისთვის მაგალითი გახდები და თავად მიხვდები, რომ ეს მადლია.
ახლა კიდევ ერთ რჩევას მოუსმინე. ყოველთვის ჯანმრთელი და კარგ ხასიათზე რომ იყო, უბრალოდ 3 მარტივი წესი დაიცავი.
- თვალები ზეცისკენ აღაპყრე, რომ ყოველთვის გახსოვდეს, ჩვენი ზეციური მამა ყველას გვიყურებს. ის გვიცავს და მიმართულებას გვაძლევს.
- ახლა მიწას დახედე, დაინახე, თუ რამდენად პატარა ადგილია საჭირო 1 საფლავისთვის. ახლა ეს ისე მესმის, როგორც სხვა არავის.
- და კიდევ, ავადმყოფებს, ღარიბებს შეხედე და მადლიერი იყავი, რომ შეგიძლია დიდი საქმეები დაუბრკოლებლად შეასრულო.
„ახლა მამასთან ერთად წადი, მარტო დამტოვე. ჩვენ ამქვეყნად მარტო ვიბადებით და მარტო მივდივართ“.
ეს სოფლის მამაოს უკანასკნელი სიტყვები იყო, რომელიც იმავე დღეს გარდაიცვალა. ბოლოს მას არაფერი ჰქონდა, მან ყველაფერი გაჭირვებულებს დაურიგა. კიდევ დიდხანს საუბრობდნენ, თუ რამდენად კარგი ადამიანი იყო და მასზე ხალხი ნამდვილად წუხდა. არ ვიცით, შვილიშვილმა ბაბუას სიტყვებს დაუჯერა თუ არა, მაგრამ იმედი გვაქვს, რომ იმ დღეს სამყარომ ერთი კეთილი ადამიანი დაკარგა, მის ნაცვლად კი მიიღო ბავშვი, რომელმად შესაძლოა ბაბუის გზა გააგრძელა.
