დედის ჩანახატი იმის შესახებ, როგორია დასვენება პატარა შვილებთან ერთად

ოჯახური დასვენება შვილთან ერთად ჩემი სანუკვარი ოცნებაა. ჯერ აუხდენელი. აუხდენელი, რადგან სახლიდან არსად მივდივართ. ვინაიდან ამას დასვენებას ვერ ვუწოდებ, სანამ ბავშვი ცოტათი არ გაიზრდება. კვირაში შვიდი დღე 24 საათი ჩემთანაა და ვერავის ვუტოვებ. ყველაფერი ჩემი თან დამაქვს, ჩემზეა.

ოჯახური დასვენება ბავშვებთან ერთად

მეუღლე სამსახურში გარბის, საღამოს ან დასვენების დღეებში აცხადებს, რომ მასაც ბავშვისგან დასვენება სჭირდება. ეს სიტუაცია ყოველთვის არ მაწყობს, რადგან სხვა ვალდებულებები არავის გამოურიცხავს. ძალიან ვიღლები, ვერაფერს ვასწრებ. ძალიან მინდა, რომ ცოტა ხნით მაინც მარტო დავრჩე.

ვიხსენებ, როგორ დავდიოდით სათევზაოდ. იქ ვისვენებდი სამსახურიდან, ქალაქის ქაოსიდან, წყლის ზედაპირზე მთვარის ანარეკლს საათობით ვუყურებდი. ბუნება მომწონს, თევზაობაზე ვგიჟდები, ზაფხულშიც, ზამთარშიც. ნანატრი შვილის გაჩენის შემდეგ მივხვდი, რომ ახლა თევზაობა მხოლოდ შეიძლება დამესიზმროს.

როცა ჩვენი შვილი 1,5 წლის გახდა, მეგობრებთან და ბავშვებთან ერთად ოჯახური დასვენების მოწყობა გადავწყვიტეთ. 1 კვირისთვის სამყოფი ნივთების და საკვების სია ერთად შევადგინეთ, სათევზაოდ მომზადება დავიწყეთ.

ვინაიდან ჩემი ვაჟი ჯერ კიდევ ძუძუთ კვებაზე იყო, რძეზე არ ვნერვიულობდი. პროდუქტები ვიყიდეთ, ჩაშუშული ხორცი მოვამზადე. სხვა ყველაფრის მომზადება შეიძლებოდა ტურისტულ ქურაზე ან კოცონზე. შევიკრიბეთ და ექვსკაციანი ჯგუფი (4 ზრდასრული, 2 ბავშვი) 1 კვირით კარვებით მდინარეზე წავედით.

ჩვენი მეგობრებისთვის უფრო ადვილი იყო. მათი ვაჟი 12 წლის იყო და მუდმივი მეთვალყურეობა არ სჭირდებოდა, როგორც ჩვენსას. დაქალი პატარა ბავშვებზე გიჟდება და იმედი მქონდა, გულწრფელად ვაღიარებ, რომ ჩემს შვილს ეთამაშებოდა, სანამ ანკესის დაჭერას მაინც შევძლებდი. ნამდვილად, ეთამაშებოდა, მაგრამ მხოლოდ 10 წუთი გრძელდებოდა. დანარჩენ დროს ჩემი პატარა ჩემთან ატარებდა.

გავაცნობიერე, რომ ძველებურად მოდუნებას და თევზაობს ვეღარ შევძლებდი. პერიოდულად საჭმელი უნდა მოგვემზადებინა, თან ბავშვისთვის მიმეხედა. დილაზე კონცენტრირება გადავწყვიტე.

დედა–შვილის პრობლემები

ჩვეულებრივ, ჩემს ვაჟს სახლში დილის 9 საათამდე ეძინა. სწორედ ამიტომ, ადრე გავიღვიძე, კარვიდან ჩუმად გამოვედი. ჩემთვის და მეუღლისთვის ყავა მოვამზადე, ანკესთან დავსხედით. ყავის დალევა ვერ მოვასწარი, რომ მესმის „დედა!“, 6:30 საათზე. თევზი დავიჭირე!

თავი დავიმშვიდე, რომ საღამოს მაინც დავიჭერდი ანკესს. შვილი დავაძინე, თავად მეგობრებთან წავედი.

–როგორ მიდის საქმე? – ვკითხულობ.

–ბოლოს 3 საათის წინ დავიჭირეთ – ერთხმად მიპასუხეს.

ნახევარი საათით ვარსკვლავებს ვუყურე, შემდეგ კარავში დავბრუნდი, რადგან დაღლილობისგან თვალები მეხუჭებოდა. ჩემს პატარას ბუნებაში მშვიდად ეძინა. ღამით კარავში ისე არ ცხელოდა, როგორც ბინაში. დილით ისევ ადრე გაიღვიძა. ნამდვილი მეთევზე იზრდება: დილის თევზის გამოტოვება აშინებს!

ყოველდღიურ საზრუნავში დრომ გაირბინა. მივხვდი, რომ თევზის თავისუფლად დაჭერას შევძლებდი, როცა ჩემი ვაჟი 8 წლის შესრულებოდა. სხვების დახმარების იმედად ყოფნა არ ღირს, თუ ეს მათ გეგმაში არ შედის.

7 დღე მდინარეზე შესანიშნავად გავატარეთ. სუფთა ჰაერზე მოვხარშეთ თევზის წვნიანი, შევწვით თევზი, გამოვაცხვეთ კარტოფილი კოცონზე. თუ რამეს ვაკეთებდი, ყველა ცდილობდა დახმარებას, განსაკუთრებით ჩემი შვილი. სწორედ ამიტომ, ერთმა კვირამ წამებში გაიარა.

როდესაც მომავალ წელს რამდენიმე დღით სათევზაოდ შევიკრიბეთ, ილუზიები აღარ მქონდა, მაგრამ წინასწარ მოვემზადე, რომ თავი არა „მეთევზედ“, არამედ „დედად“ და „დიასახლისად“ მეგრძნო. დაე „ჩემი“ თევზი ჯერ მდინარეში გაიზარდოს!