დედა მე და ჩემს დას მემკვიდრეობით სახლი დაგვიტოვა. მას შევხედე და გადაწყვეტილება მივიღე

სოფელში სახლის მემკვიდრეობით მიღება საშუალებაა, რომ ბუნებაში ყოფნით ისიამოვნოთ და ქალაქის ხმაურისგან შორს დაისვენოთ. თანამედროვე მასალები და ტექნოლოგიები საშუალებას იძლევა, მცირე ხარჯის სანაცვლოდ პრობლემური შენობაც თანამედროვე სტანდარტების შესაბამის კომფორტულ საცხოვრებლად აქციოთ.

ეკონომიკური თვალსაზრისით ასეთ საჩუქარზე უარის თქმა გონივრული არაა. თუმცა ყოველთვის ფულით და მოგებით არ ვხელმძღვანელობთ. რჩება მორალი, სიკეთე და სამართლიანობის გრძნობა. სამწუხაროდ, ხალხი ამას ხშირად ივიწყებს. ვიმედოვნებთ, რომ დღევანდელი ამბავი შეგახსენებთ, რომ ერთმანეთის მიმართ მეტი გულმოწყალება უნდა გამოვიჩინოთ.

სოფლის სახლი მემკვიდრეობით

„იმის მიუხედავად, რომ მე და ჩემი და ძალიან განსხვავებულები ვიყავით, დედას ერთნაირად ვუყვარდით. სწორედ ამიტომ, გარდაცვალებამდე მემკვიდრეობა ორივეს დაგვიტოვა. მთელი ქონება ჩემსა და ქეთას შორის გაყო. ეს იმის მიუხედავად, რომ პირადად თავს კარგ ქალიშვილად არ ვთვლი. ამისთვის ბევრი მიზეზი მაქვს.

ჯერ კიდევ ბავშვობაში ვცდილობდი დამემტკიცებინა, რომ გამორჩეული ვიყავი. სკოლაში ცუდად ვსწავლობდი, ხშირად გავრბოდი. ისე არ მინდოდა ჩამეცვა, როგორც სხვებს, თუმცა ისეთი დრო იყო, რომ სხვაგვარად არ შეიძლებოდა. როგორღაც კაბების განსაკუთრებულად შეკერვას ვახერხებდი. გარეგნობას ფერად შარფს ან სხვა აქცენტს ვამატებდი. ალბათ, დიდი არაფერი გამოდიოდა, მაგრამ მომწონდა.

წარმოიდგინეთ, ეს იყო 40-45 წლის წინ არა ღარიბ, მაგრამ მაინც სოფელში. იმ დროს ხალხი ისეთი ლმობიერი არ იყო, როგორც ახლა. მოსწავლეს ასეთ გამოხტომებს არ პატიობდნენ. მშობლებს ჩემს გამო გაწითლება ხშირად უწევდათ. მეორე მხრივ, ჩემს დას, ქეთას, ჩვენს შორის გარკვეული ბალანსი მოჰქონდა. ფრიადოსანი, აქტიური, ჭკვიანი. ყველა თხოვდა, რომ ჩემი ენერგია სწორ მხარეს მიმემართა. თუმცა არ გამოვიდა.

საუკეთესო მეგობრები არ ვყოფილვართ. სახლიდან გაქცევა, ბიჭებთან მეგობრობა, მდინარეზე სიარული მიყვარდა. ის სულ წიგნებთან იჯდა, კლასგარეშე აქტივობებს ასრულებდა. ზედმეტად იდეალური პატარა გოგონა იყო, როგორც საბჭოთა პოსტერებიდან.

სკოლის დასრულებისთანავე ქალაქში წასვლა გადავწყვიტე. მსურდა გამეგო, როგორ ცხოვრობდნენ იქ. დედას დავემშვიდობე, ლექცია მოვისმინე, რომ არასწორად მოვიქეცი. ვიტირე. ჩემმა დამ წარმატება მისურვა. მათი ნახვა მხოლოდ 3 წლის შემდეგ შევძელი. საქმროსთან ერთად ჩამოვედი, რომ ყველასთვის გამეცნო.

შემდეგ ნამდვილი ზრდასრული ცხოვრება დაიწყო. განვქორწინდი, საკუთარ თავს დიდხანს ვეძებდი. მეორედ გავთხოვდი. ახლა წარმატებულად. შვილები გამიჩნდა. ვისწავლე დედასთან და დასთან თავის შეკავება, აღარ ვჩხუბობდი, 6 თვეში ან წელიწადში ერთხელ სტუმრად ჩავდიოდი. ქეთა სოფელში დარჩა. ერთადერთი ქმარი და სამი შვილი ჰყავდა. ბედნიერი იყო.

არა მხოლოდ ის იყო ბედნიერი. ევროპაში რამდენიმე გამოფენა მქონდა. მხატვრის გზა ავირჩიე. მივხვდი, რომ ყველა ნიჭიერი ზარმაცის უკან საიმედო მხარე უნდა იყოს. ბიზნესმენი ქმრის არჩევაში არ წავაგე. შეიძლება ითქვას, რომ 50 წლისას უკვე ცხოვრების წესებს ცოტათი გავუგე.

მალე დედის შესახებ ცუდი ამბები მოვიდა. ქმართან ერთად მაშინვე ჩავედი. დაკრძალვის ხარჯებში ვეხმარებოდი, ქეთასთვის დობის გაწევა ვცადე. ზრდასრულები ვიყავით და არც ისე ახლოს ერთმანეთთან, ცხარე ცრემლებით ვიტირეთ. ეს გასაგებია.

როცა გაირკვა, რომ დედამ ყველაფერი ორივეს დაგვიტოვა, თან თანაბრად, უხერხულობა ვიგრძენი. უკვე დამავიწყდა სახლი, სადაც გავიზარდე. ქეთი კი ბოლომდე სოფელში დარჩა. ქმართან, შვილებთან და დედასთან ერთად. თავიდან ნოტარიუსის სიტყვების არც მჯეროდა.

ქმარმა მითხრა, რომ ეს კარგი ამბავია. ქალაქი ფართოვდება და მიწა უძრავი ქონებით მხოლოდ გაძვირდება. მით უფრო, კარგი ადგილია. დას ასე ვერ მოვექცეოდი. რა თქმა უნდა, ციდან ვარსკვლავებს არ წყვეტს, მაგრამ ღარიბს ვერ ვუწოდებ. და მაინც, სახლი მთლიანად მას შეხვდა.

პირველ რიგში, დასთან მოგების გამო ჩხუბი არ მინდოდა. მით უფრო, ამ სახლში ჩემზე დიდხანს იცხოვრა. მეორეც, სახლი რომ გაგვეყო, უნდა გაგვეყიდა. გამოდის, იქ იცხოვრებდნენ უცნობები. რა არის ეს, თუ არა ღალატი?

დაფიქრებას აზრი არ ჰქონდა. ქეთა გულწრფელად მადლიერი იყო. ზუსტად ვიცი, რომ სწორად მოვიქეცი. მინდა, რომ ყველა ოჯახში, სადაც რაღაც კონფლიქტია, ყველაფერი ასე მარტივად მოგვარდეს. მენდეთ, ამად ღირს. რას ნიშნავს მცირე მატერიალური მოგება, თუ ნათესავები განაწყენებულნი არიან?“