ბაზრიდან სახლში ვბრუნდებოდი და მძახალი ჩემს ნაკვეთში დავინახე. ჭკუის სწავლება გადავწყვიტე

ცხოვრება სხვადასხვა ადამიანთან ურთიერთობის გამოცდილებას გვაძლევს. ზოგს სიტყვებით ადგილი შეგიძლიათ მიუჩინოთ. სხვებს სხვა მიდგომა სჭირდებათ. სამწუხაროდ, მეორე ჯგუფი უფრო იზრდება. და მაინც, მოლაპარაკების ხელოვნება დღემდე აქტუალურია.

ჩვენს მკითხველს გაგების პრობლემა არა ვიღაცასთან, არამედ ნათესავთან შეექმნა. თავხედი ქალი დიდი ხნის განმავლობაში სარგებლობდა იმით, რომ ყველა თვალს ხუჭავდა მის ზოგიერთ ქცევაზე. თუმცა ყველაფერი ლოგიკურ დასასრულამდე მივიდა. მსგავსი სირთულის წინაშე ნებისმიერი შეიძლება დადგეს. ამისთვის მზად უნდა იყოთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, კისერზე შეიძლება დაგასხდნენ.

სიტყვით ადგილზე მოსმა

„როცა ჩემი ვაჟი დაქორწინდა, ძალიან მიხაროდა. ის ხომ ჩემი ერთადერთი შვილია და ყოველთვის საუკეთესოს ვუსურვებ. რძალს ვიცნობდი. მძახლები ქორწილზე გავიცანი. არ მკითხოთ, როგორ მოხდა. ნორმალური ხალხია. კაცი მშვიდი, წარმოსადეგი. ქალიც კარგ ადამიანად მომეჩვენა, მაგრამ საუბრისას ცდილობდა თავი ეშმაკად და ცოტა სულელად წარმოეჩინა. არიან ასეთებიც.

რაღაც პერიოდის შემდეგ, სამწუხაროდ, რძლის მამა გარდაიცვალა. არა ავადმყოფობის, არამედ უბედური შემთხვევის გამო: ავარიაში მოყვა. გულწრფელად მეცოდებოდა რძალი და დედამისი, რომელიც მოულოდნელად დაქვრივდა. შვილმა სიმამრის გასვენებაზე გამოსამშვიდობებელი სიტყვა წარმოთქვა. მასთან კარგი ურთიერთობა ჰქონდა. სათევზაოდ და საცურაოდ ერთად დადიოდნენ.

ვფიქრობდი, რომ მძახალი ახალ მამაკაცს მალე იპოვიდა. თავიდან ასეთი შთაბეჭდილება დამიტოვა. მერე რა, ქალაქში მარტო ცხოვრობს. მოხუცი არაა, 60 წლისაც არაა. რაღაც ვარიანტების მოძებნა შეიძლებოდა. თუმცა ვინ იცის. არსი იმაშია, რომ რამდენიმე წლის განმავლობაში მარტო ცხოვრობდა, მოგვიანებით გადმოსვლა გადაწყვიტა.

მძახლის გადმოსვლა

ჩვენი შვილები დიდი ხანია ქალაქში ცხოვრობენ. მე სოფელში დავიბადე და აქ თავს კარგად ვგრძნობ. ბოლო ათი წელია ჩვენს ადგილას გარეუბანს უწოდებენ. აქ ასფალტი მოვლილი არაა, ზოგჯერ მობილური ქსელი არ იჭერს. სამაგიეროდ, ჰაერი სუფთაა, საკუთარი მიწა და მეურნეობა მაქვს. იგივე სოფელია, მხოლოდ უფრო კომფორტული.

სწორედ ამ სოფელში რძლის დედამ გადმოსვლა დააპირა. თავიდან მკითხა, არჩევდა, რომელი სახლი იყო უკეთესი. ვუთხარი, რომ ჩემი სახლიდან 1,5 კმ–ში საცხოვრებელს ყიდიან. იქვე მდინარეა. ავტობუსის გაჩერებაც, რომ ქალაქში იაროს. მაღაზიაც იქვეა. კარგი ვარიანტია.

ვინ მექაჩებოდა ენაზე? ჩემი რჩევა გაითვალისწინა და ჩემს მშობლიურ სოფელში საცხოვრებლად გადმოვიდა. ვაჟი ზოგიერთი ნივთის ტრანსპორტირებაში დაეხმარა. მეც იქ ვიყავი. მაშინ დავინახე, როგორი მოუხერხებელია ჩემი მძახალი. მასზე უფროსი ვარ, მაგრამ ზოგიერთი ნივთის სახლში შეტანა შემიძლია. ის კი მანქანიდან გადმოსვლისთანავე ისე იქცეოდა, თითქოს გონებას დაკარგავს.

შემთხვევა ნაკვეთში

შემდეგ, უფრო მეტი. მობილური ტელეფონი მაქვს. მას ვაჟთან დასარეკად, ახალი ამბების გასაგებად ვიყენებ. მძახალმა ყოველი შემთხვევისთვის ნომერი მთხოვა. მივეცი. არც ვიცოდი, რას მომიტანდა ეს. თითქმის ნებისმიერი მიზეზით მირეკავდა. სად იშოვოს წყალი, სად რა იყიდოს, საშიში ხომ არაა ღამით სიარული, როგორ ჩართოს ნათურა. აშკარაა: სახლში ყველაფერს ქმარი აკეთებდა. მშვიდად განისვენოს.

მალე ჩემი სახლისკენ მიმავალი გზა ისწავლა და მოსვლა დაიწყო. ხელცარიელი არასდროს მიდიოდა. ხან კიტრი–პომიდორი მიჰქონდა, ხან ვაშლი. ყაბაყს ურცხვად იღებდა. კამას, ოხრახუშს. რეჰანსაც, რომელიც საცდელად დავთესე, თუ როგორ ამოვიდოდა. ასევე აიღო რამდენიმე ქილა კონსერვი. თავიდან მარტივად ვუყურებდი: ქალაქელია, რა უნდა ვუთხრა. მოგვიანებით მისი თავხედობა უკვე მაღიზიანებდა.

შემთხვევა, რომელმაც გამომაფხიზლა, ახლახანს მოხდა: ბაზრიდან სახლში ვბრუნდებოდი. ბილიკზე მივდივარ და ვხედავ რაღაც ძალიან ნაცნობ წერტილს ჩემს ნაკვეთზე. ვუახლოვდები და ვუყურებ, როგორ აგროვებს მთელ ჩემს მოსავალს ურცხვი ნათესავი. მწვანე ბარდა მიყვარს. ვაკონტროლებ, რომ დამწიფდეს, არ გაფუჭდეს. წარმოიდგინეთ, როგორია იმის ყურება, როგორ ნაჩქარევად წყვეტენ მას, სანამ სახლში არ ხარ.

–გამარჯობა, ქალბატონო ლალი! როგორ ხართ, რა არის ახალი?

სიტყვით ადგილის მიჩენა

მძახალი სწრაფად წამოდგა. ვგრძნობდი, ჩვენი შეხვედრისთვის მზად არ იყო, მაგრამ არ იმჩნევდა. ამის ნაცვლად საყურის დაკარგვაზე რაღაც ჩაიჩურჩულა. ხოლო ტომსიკა, იქვე მიწაზე დადებული, თითქოს არაფერ შუაში იყო.

ძალიან მინდოდა ჩვენი საუბარი კონფლიქტში გადაზრდილიყო და მეთქვა ყველაფერი, რასაც ვფიქრობდი, მაგრამ თავს ვიკავებდი. ის ხომ ნათესავია. ჩემი რძლის დედა. შეუძლია შვილებთან ჩემზე აუგი თქვას. ეშმაკ ხალხს უფრო დაუჯერებენ, ეს ყველამ იცის. მეც ეშმაკობა გადავწყვიტე.

–ოჰ, ძვირფასო. რომ შემეძლოს, დაგეხმარები, მაგრამ ხელები დაკავებული მაქვს. ბაზრიდან მოვდივარ, ძალა აღარ მაქვს. ფრთხილად იყავით. სადღაც მანდ ბარდას ვზრდი, ტკბილს, სათვალის გარეშე ვეღარ ვხედავ. თხუნელებისთვის. შხამიანია. თხუნელები მოდიან, ბარდას სოროში მიათრევენ და იქვე იწამლებიან. ასე დანარჩენი მოსავალი მთელი რჩება. ვერ ვიტან თხუნელებს.

ამ სიტყვების შემდეგ ქალბატონი ლალი გაფითრდა. დაღლილობის მიზეზით სახლში შევედი. ასე სწრაფად დავემშვიდობეთ. მე ჩემს სახლში, ის თავის სახლში. რა თქმა უნდა, შემდეგ ნაკვეთში შევედი. ტომსიკა ბარდით ხელუხლებელი იდო. ეჰ, ქალაქელი. როგორი მიამიტია, გულწრფელად. გამამხიარულა მაინც.

რამდენიმე დღის შემდეგ შვილმა დამირეკა და ეს შემთხვევა გაკვრით ახსენა. ცუდად დამალული ჩაცინვის ფონზე მირჩია, რომ თხუნელების დასაფრთხობად საფრთხობელა დავდო. თითქოს, უკეთ დამეხმარება. ვუპასუხე, რომ რამდენი დრო გავიდა, უკვე აღარ ჩანს. როგორც ჩანს, ჩემმა წამალმა იმუშავა. გამოდის, მოსავალი მთელი იქნება. მიყვარს ჩემი შვილი. კარგია, რომ ზედმეტად ქალაქელი არაა. იცის, რა უყვარს თხუნელას და რა არა.“