ცოლმა სამი ტყუპი სამშობიარო სახლში მიატოვა და გაიქცა, წლების შემდეგ კარზე ზარის ხმა გაისმა

ბავშვების თანამედროვე აღზრდაზე ვინც რა არ უნდა თქვას, ფაქტი ფაქტად რჩება: ბავშვს დედა სჭირდება. მნიშვნელობა არ აქვს, თუ როგორი ფინანსური საშუალება აქვთ მშობლებს, რამდენად პროფესიონალი ძიძის აყვანა შეუძლიათ ან რამდენად გადატვირთულია მათი გრაფიკი. დედის სითბო ბავშვებისთვის, განსაკუთრებით ჩვილობაში, აუცილებელია.

მით უფრო შემაძრწუნებელია სიტუაცია, როცა დედის ფსიქიკას რაღაც ემართება და დაკისრებულ პასუხისმგებლობას ვერ უძლებს. Alltime.ge-ს რედაქცია გიზიარებთ ერთი მკითხველის ისტორიას.

ბავშვს დედა სჭირდება

„ლია პირველად ახალი წლის ღამეს გავიცანი. ჰაერში დღესასწაულის და უდარდელობის სუნი ტრიალებდა. ჩემმა მეგობრებმა პატარა ყავის კაფეში შესვლა და გათბობა გადაწყვიტეს. ვისხედით, ვსაუბრობდით, შემდეგ ნახევრად ჩაბნელებულ შენობაში ის შემოვიდა. ეს მომენტი არ დამავიწყდება, მაგრამ ახლა მწარე ხინჯი ახლავს.

შემდეგ ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა. ერთმანეთი გავიცანით, იმწამსვე მივხვდი, რომ მასთან ერთად ყოფნა მინდოდა. შემდეგ – მეტი. ჩემი მშობლების გაცნობა, ხელის თხოვნა, ქორწილი. ყოველთვის ბავშვების ყოლა მსურდა და გრძნობებს არ ვმალავდი. ლია ამბობდა, რომ დედობის წინააღმდეგი არ იყო, მაგრამ მოგვიანებით. ჯერ კიდევ ახალგაზრდობაში დარჩენა და ფულის დაგროვება გვჭირდება. დავეთანხმე.

6 თვეში გავიგეთ, რომ ფეხმძიმედ ვიყავით. მახსოვს, რომ ძალიან გამიხარდა და დედას ვუამბე. ორსულისთვის ტანსაცმელი შევიძინე, თუმცა ვხვდებოდი, რომ მალე ქამრის მოჭერა მომიწევდა: ბავშვი ძვირი სიამოვნებაა. და მაინც, ძალიან მიხაროდა.

რთული მშობიარობა ჰქონდა. იმ დროს და იმ ქალაქში სამედიცინო აღჭურვილობა თანამედროვესგან შორს იყო. ველოდი, ველოდი და ველოდი. როგორც იქნა, ექთანი გამოვიდა და მრგვალი თვალებით შემატყობინა, რომ ცოლმა იმშობიარა. ყველაფერი კარგადაა, ისვენებს. მას სამი ტყუპი ჰყავს. შოკში ვიყავი, ბედნიერი და გაოცებული და სიხარულიდან ადგილზე ვხტოდი. ცოტა მეშინოდა, მაგრამ ეს ემოცია გონებაში ღრმად ჩამალული იყო.

რაღაც ნივთების, ფულის და სხვა წვრილმანის წამოსაღებად სახლში წასვლა მომიწია. მამა გავხდი. საავადმყოფოში რომ დავბრუნდი, ცოლი ვერ ვნახე. აღმოჩნდა, რომ უბრალოდ გაიქცა, შვილები დამიტოვა. როგორც ჩანს, ასეთ სტრესს ვერ გაუძლო. ეს შოკი იყო, მაგრამ რაღაც უნდა გამეკეთებინა. ბუნებრივია, პირველი ზარი დედასთან იყო. მომისმინა და მამასთან ერთად სამშობიარო სახლში მოვიდა.

ჩემი შვილები ჩვენ სამმა გავზარდეთ. ბინა გავყიდე და მშობლებთან საცხოვრებლად გადავედი. ორი ვაჟი და ერთი გოგო. მთელი გულით მიყვარს იმის მიუხედავად, რომ უკვე დიდები არიან.

აი, აქ. ჯერ საბავშვო ბაღში წავიდნენ, შემდეგ სკოლაში. რამდენიმე დღეში ერთხელ ადგილობრივი ტელეარხის გადამღები ჯგუფი მოდიოდა. თავიდან უცნაური იყო, მაგრამ შემდეგ მივეჩვიეთ. მერე რა, რომ სამი შვილის მარტოხელა მამა ვარ. რა არის უნახავი. ბავშვებიც კი, ვისთანაც ერთადაც სწავლობდნენ, ამას დიდ მნიშვნელობას არ ანიჭებდნენ.

მარტოხელა დავრჩი. სადღაც თავში გამიელვებდა: ქალის ნდობა აღარ შეიძლება. მესმოდა, ამ ფიქრების მოშორებას ვცდილობდი, მაგრამ ვერაფერს გავხდი. რომანტიკული ურთიერთობები აღარ მიზიდავდა, სამაგიეროდ ბევრი თავისუფალი დრო გამიჩნდა. ეს დრო ბავშვებს მივუძღვენი. ისინი ძალიან განსხვავდებიან. თითოეულს საკუთარი ხედვა, თვისებები აქვს. თითოეულს გაგება სჭირდება.

ერთხელ კარზე ზარის ხმა გაისმა. გამოიცანით, ზღურბლზე ჩემი ყოფილი ცოლი, ბავშვების დედა იდგა. საწყალი, დაღლილი, შეიძლება ითქვას, ნაცრისფერი. მოვიდა და იმწამსვე ატირდა,მკლავები მომხვია. თავს უცნაურად ვგრძნობდი, რადგან ბავშვები უკვე სახლში იყვნენ. მორიგი სცენების აღწერა არ მსურს, რადგან ძალიან მტკივა.

მხოლოდ ერთს ვიტყვი, რომ თავის გამართლება მშობიარობის შემდგომი დეპრესიით სცადა, რომელიც ყველას შეიძლება დაემართოს. და კიდევ ფული უნდოდა ან ჩვენთან დარჩენა.

ბუნებრივია, გავაგდე და სასამართლოები დაიწყო. „ის ხომ დედაა, მაგრამ ადრე ბავშვების ნახვის შესაძლებლობა არ ჰქონდა. ახლა მოვიდა და უფლება აქვს“. და რაღაც მსგავსი სისულელე. შვილებმა ახლობელ ადამიანად არ მიიღეს და გიჟ დეიდასავით უყურებდნენ. პრინციპში, ასეთი გახდა.

როცა ქალიშვილს სიტყვის უფლება მისცეს, თქვა ის, რასაც ფიქრობდა. თქვა, რომ ყოველთვის მოსიყვარულე დედის ყოლა სურდა, როგორც სხვა ბავშვებს. რომ მე, ბებია და ბაბუა უყვარს. აი, მისი მშობლები. და კიდევ ძმები ყავს. სხვა ოჯახის ნახვა არ სურს. დაე, დედა იქ წავიდეს, საიდანაც მოვიდა.

ასეც მოხდა. ლიას აღარ დაურეკავს და  მოსულა. როგორც ჩანს, ყველაფერს მიხვდა. არ ვიცი, სად არის ეს ქალი ახლა. იქნებ, ყველაფერი კარგად აქვს. ღმერთმა ქნას, მაგრამ ჩვენს გადაწყვეტილებას არ შევცვლით.“