აი, რატომ უნდა იფუსფუსოს ბებიამ ბოსტანში

ისინი მუშაობას მხოლოდ ზამთრის პერიოდში წყვეტენ და ეს დრო მათთვის ყველაზე რთულია. როგორ გადავიტანოთ ეს დრო და კვლავ მოძრაობა დავიწყოთ, რომელიც მცირე სიხარულს გვანიჭებს? საქმე მებაღეებს, მოხუცებულ ხალხს ეხებათ, რომლებიც თოვლის გადნობიდან თოვლის კვლავ მოსვლამდე მთელ დროს ბოსტანში ატარებენ.

დღეს კიდევ ერთხელ შევეცდებით იმის გარკვევას, თუ რატომ არის იმედი ადამიანისთვის მნიშვნელოვანია და მოძრაობის გასაგრძელებლად რა ბიძგს გვაძლევს.ასეთი მოძრაობის სიმბოლო გახდა ჩვენი ბებია, საკმაოდ საპატიო ასაკის მქონე ქალი. კითხვაზე, თუ რამდენი წლისაა, მხოლოდ ხელებს იქნევს, რომ არ ახსოვს! თავად ჩვარს ხელს მხნედ კიდებს და ბოსტნის დასამუშავებლად მიდის.

რატომ არ უნდა დაკარგოთ იმედი

ბებიას ნიჩაბთან გამკლავება უკვე უჭირს, ამიტომ გასული წლის რიგებს უვლის და მხოლოდ ყველაზე უპრეტენზიოს რგავს: სტაფილო, ხახვი, ჭარხალი, ყველა სახის მწვანილი. შვილიშვილები ეხმარებიან და ითხოვენ, რომ მან რაც შეიძლება ნაკლები იმუშაოს. მის ასაკში უფრო მეტი უნდა დაისვენოს და არა ბოსტანში იშრომოს.

ბებიას ყველა პირობით უზრუნველყოფენ, მანქანით მაღაზიებში დაჰყავთ, სარეცხი მანქანა, ახალი მაცივარი და ტელევიზორი უყიდეს – ცხოვრებით ისიამოვნე და არაფერზე არ იფიქრო. მით უმეტეს, ბოსტანში მუშაობაზე. გასაგები საქმეა, რომ ეს ხშირად არ ხდება, მაინც სამსახური, ბავშვები, ყოველდღიური საქმეები.

ამასთან ბებია პასუხობს, რომ მაღაზიაში მხოლოდ ქიმია იყიდება. ეს მისი საქმეა, სიყვარულით მოყვანილი, სუფთა და ჯანმრთელობისთვის სასარგებლო პროდუქტები. დიდხანს ლაპარაკი არ უყვარს, კამის დასარგავად მიიჩქარის. ამასთან ჩანს, რომ უკვე უჭირს: ერთი საათით მუშაობს და შემდეგ სახლში ისვენებს. წევს, რომ კვლავ სამუშაოს დაუბრუნდეს.

მეზობლები ეუბნებიან, რომ ბებია თავის თავს იტვირთავს. ზურგი ხომ უკვე სტკივა და ხელები ძველებურად აღარ ემორჩილება. ბებია ამბობს, რომ მიწის ასე დატოვება არ შეუძლია, არაგონივრულია. მთელი დღე ტელევიზორის ყურება არ უყვარს, ასე კი ზამთარში შვილიშვილებს სტაფილოს უგზავნის. ამასთან, თუ ბოსტანს ყურადღებას არ მიაქცევს, ერთ სეზონზე ბალახი სრულად გაიზრდება!

ცხადია, რომ ბებიასთვის ბოსტნეული მნიშვნელოვანი არაა. მას არ სურს, რომ ვინმესთვის ტვირთი გახდეს – სურს, რომ თუნდაც ვაშლით მაინც დაეხმაროს. ხან ყაბაყს, ხან კი ოხრახუშს ყველას უზიარებს. ყოველთვის ვიღებთ, უარს არ ვამბობთ. სასიამოვნო სანახავია, თუ მას ეს როგორ ახარებს, გამოდის, რომ ეს ძალას ანიჭებს. ხედავს, რომ მისი შრომა საჭიროა.

აი, რატომ არის საჭირო, რომ მოხუცებს კეთილი სიტყვით დავეხმაროთ, მათ პატარა საჩუქრებზე უარი არ ვთქვათ. მათთვის ეს ცხოვრებაა და ჩვენთვის, რომელთაც სიბერე გველოდება, მათგან მაგალითის აღება სასარგებლო იქნება. ცხოვრებას მოძრაობით მხარი უნდა დაუჭიროთ, თუნდაც ეს შეუსრულებელ მისიად მოგეჩვენოთ. სანამ სხვას სჭირდებით, ეს სტიმულია. ეს გამამხნევებელი სტატია მეგობრებს სოციალურ ქსელში აუცილებლად გაუზიარეთ.